I.

Ik draai me op mijn and’re zij,
Het kussen warm aan allebei.
De tweede kaars gaat uit.
Daar klinkt een tweede maal, nu luid
Het krassen van de raven.
Ik heb nog geen oog dicht gedaan.
Niet slapend denk ik aan de slaap
Ondraaglijk is de witte maan
Als de gordijnen in het raam.
Dag!

AAA

Advertisement

Ode aan het werk (1.3-1.4)

I
Je moet werken, veel werken, voortdurend werken
regelmatig en productief, werken, zonder aandacht te
schenken aan stoorzenders, werken ondanks, werken om niet

of om het werk zelf, je moet heel erg veel werken,

jezelf overwinnen, elke dag opstaan met de gedachte
aan werk, je voeden met werk, enkel denken aan werk,br

treurig gaan slapen, omdat je in je slaap niet kunt werk-

en, zonder werken uit bed springen als door een slang gebe-
ten tijd om te werken, het is nu tijd om te werken,

veel werken, breeduit werken, omvangrijk, met na-
druk, met geweld, vreugdevol werken, houden van

werk, verliefd zijn op werk, de liefde werken, een slaaf zijn
van de liefde voor werk, een robot zijn, geprogrammeerd met één doel Als
1 dan moet, en als 0 dan werken, dus: 1 0.
Je moet werken, je mag geen tijd verliezen, je mag het niet uitstellen,

werken is leven, meditatie, medicijn, muziek, muzi-
kale kunst, martelaarschap, kwelling, het brood en spijs van het leven,

het fundament, het stylobaat, de pilaren, de bouworde, de portalen, het portaal
naar de eeuwigheid, de ware weg naar God, het kruis en de vleugels, morgen en
vandaag, het kluizenaarschap en de vrijheid, het goede en het werkkamp,
de moeilijke weg en het grote geluk.

Je mag niet niet werken, je mag je niet afwenden, je losrukken, verslap-
pen en je mond open doen, met je ogen knipperen of een moment afgeleid ra-
ken. Het mag niet, het mag gewoon niet, neem het aan voor waarheid je moet

veel werken, we hebben een lichaam gekregen om te werken, zolang het
werkt zolang je hoofd denkt aan werk, je ogen werk zien, je oren
het horen, je neus zijn geur ruikt , je mond zijn smaak proeft, zolang je armen
en benen bewegen moet je werken.

Ik moet vechten tegen de verleiding om honderd-en-één keer
“je moet werken” op te schrijven. Een kopie

te maken, dat samenpakken en nog een keer kopiëren zodat je
vier exemplaren krijgt, en dan nog een keer: 8, 16, 32, 64, en nog 32 en
dan nog vijf extra met de hand, maar dat zou
bedrog zijn, dat zou tegen al mijn principes

ingaan, daarom schrijf ik met de hand: je moet je moet je moet werk-
en, je moet, je moet je moet je moet, werken je moet je moet werken,

je moet je moet je moet, werken, je moet werken werken, je moet
werken werken moet je, je moet je moet werken werken,

je moet werken je moet je moet, je moet je moet je moet werken, werk-
en, werken moet je werken werken, je moet je moet je moet,

werken moet je moet je, werken, je moet werken je moet, werk-
en werken moet je, je moet je moet je moet, je moet, je moet, werken

je moet werken, werken werken moet je, je moet werken werken, je moet
je moet je moet, werken moet je moet je, je moet werken je moet, je moet je moet je moet,
je moet, moet moet moet, werken moet je werken, je moet werken je moet
je moet, je moet je moet, werken werken, je moet, werken moet je werken,
werken werken moet je, je moet werken werken, werken werken,
je moet, werken werken werken, werken moet je werken moet je, je moet
moet moet, je moet werken, werken moet je je moet werken, je moet moet
moet, je moet werken werken, werken werken werken, je moet je moet
je moet, werken moet je werken moet je, je moet werken, je moet werken
je moet werken, werken, werken werken, werken moet je werken, je moet je moet
je moet, je moet werken werken, werken moet je je moet werken, werken
je moet werken, je moet moet moet, werken werken werken werken,
moet moet moet, je moet werken werken, werken werken, je moet,

werken werken, werken moet je je moet werken, werken moet je werk-
en, werken werken, werken werken werken werken, je moet

je moet je moet, je moet werken werken, werken werken, je moet…

II
Je moet veel werken. Wat is anders het nut van de mens?

Ilja Zytsjenko

***
Grigori Dasjevski

En de kamer verbleekte
zodra er het duister in scheen
dat op het glas is gaan liggen
kijk jij dan waarheen

de schaduwen zich bewegen
om aan hun richting te zien
waar toch dat licht vandaan komt
dat op jouw knieën viel

en voor jou op de knieën
viel, de blik op de grond
in berouw, en vergeet
zijn eigen avondstond

plaatst zijn vertrouwen in jou,
en schijnt zijn licht op de linden
zoals de treurveren doen
als paarden de weg niet meer vinden,

en in een lange stoet
onder de aarde rondstampen,
en slechts kunnen dromen van
de schemer die met haar lampen

schijnt vanuit de ramen
en zichtbaar blijft zolang
hij licht werpt op jouw haren
of op mijn hand

naar ons verlaten vaderland
keren wij nooit meer terug
over de weg van het leven
met steeds de dood in de rug.

Maart 1983

dit grote huis is te groot
te gastvrij voor mij en mijn
stervende dame ik kom bij haar
om haar in te stoppen

grappig klein meisje
dat nooit meer ontwaken zal
grappige kleine stokjes in plaats van
handen en voeten die ik instop als ik ga

om te slapen laat ze niet zoekraken
laat ze niet vies worden
en laat ze niet huilen in het nachthemd
dat ik bij Szałański voor haar kocht adieu

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki
Uit: Het werkelijke en het onwerkelijke worden één lichaam, 111 gedichten. 2009.

Voorbijnaamwoorden
Joanna Mueller

Kom op, schrijf wat Zich (mogen…) ze weten,
ze zeggen: de zoveelste van de lijst
koele erudieten (immers geen
erudietjes) vooruit, dek je verhemelte
af met een vijgenblad
(palimpsest) een brief van een vreemde
Aan (nee, niet afdekken,
nog wijder open, ik hou
van hoe je bloedt), tot welk jou de hemel
van abstracties, tot welk leven met rozen
bescheten veroordeeld, meissie (Ik?
hij: Nee!) met het vuur
van strooien haren (op
de geschiedenis van onvruchtbare hopen) Ik
wie moet je zijn een vreemde, om
eigen te worden? voel,
voel, je bent al een groot
wijffie (o Jullie
letten op fouten en Jullie
van kijken naar Jullie
van druk versimpelt
Zich) Hul je

in zwijgen
in lijden

krijs

24.5.2001 (van Zuzanna en Joanna)

Geen mensen, geen zelf
komen hier voor, zijn hier niet.
En het gebod schijnt zijn licht
op zevenblad, klis en muskiet.

Slap klinkt het jammerlijk zingen
van de onzichtbare zaag:
Alsof de schurk hem hanteert
en de onschuldige het lijden heeft,
wit verbleekt.

Maar de mensenloze wet
schittert als mensen verdwijnen:
Hier geen kwaad, geen geduld
geen gelaat, slechts het schijnen
van een muskietenvleugel.

Grigorij Dasjevskij, 2003

Kanaal hier
Lantaarn daar

Kanaal daar
Lantaarn hier

Blok was hier
Hij stond klaar

En riep

Lantaarn
in het kanaal

Lantaarn
in het kanaal

Lantaarn
in het kanaal

Blok riep
Blok riep

Brodsky Brodsky
Hielp hielp

En Nekrasov sliep
Nekrasov sliep
Nekrasov sliep
Nekrasov sliep

Nekrasov sliep

Vsevolod Nekrasov

*** (Michail Gronas)

hemellicht:
sneeuw

teder jaar:
getwee

lichte god:
met ons

op de weegschaal:
regen

op de klok:
sneeuw

in mijn ogen:
woud

omhoog omlaag:
gang

waarover ik:
klom

omhoog omlaag:
getwee

Uit: Beste wezen, 2002.

*** (Olesja Vasina)

naar Saratov, de diepte in! de herfst bewenen
blinde steden onderweg achter ons laten.
oktober, rode broer, die voor ons allen heeft geleden,
pas antwoord geven in de hemel, als ze ons wat vragen.
maak je van kant achter de muur, en pak je koffer in
acht stuks, niet meer, zoals dovlatov predikt.
“en in de blauwe hemel brandt een ster”
in de hemel zien wij god, mits we geen zondaars zijn.
raven krijsen als Voronezj op de steppe
wij wachten waar slechts wind briest op een trein
herinnering, een geel blad dwarrelt langs de hemel af
als een bladgouden icoon dat ik eens in Moskou zag.

Uit: Polutona, Vocatief, 16-04-2018.

Kerkhof (Alla Gorboenova)

het is enkel graniet: de grens tussen de levenden en de gestorvenen
verdriet over de vergetenen breekt door als gras op de brink
langs de weg door een grafsteen met een legerster

berkentakken breken; grafdelvers haasten zich ergens heen met een schep
vrouwen in zwarte kleden en dove aren
zaad van een naamloze grassoort verschrompelt

jij bent de bitterheid der aarde, de verdroogde weduwenschil, het wezenlied!
waar ben jij, land van wezen, jonge Rode soldaten, bouwers van Tsjevengoer
de machinisten zijn allemaal gesneuveld langs de rails van de hoop
vaarwel, commandanten! ouderdom heeft geen meelij met de minnaars van de kogel

jullie kleinkinderen handelen in mobieltjes
ze hebben het over “dat land” en doen aan yoga.

maar die alomtegenwoordige onbevattelijke levensbeschouwing
komt mij zo onmogelijk voor in het aangezicht van de steen des doods
daar ik mijn broeder roemloos en vormeloos in het graf heb zien liggen

zoals ze zeggen in ons oude kamp
ga toch heen, ik weet niet waarheen.
daarom ben ik hier gekomen

heen, ik weet niet waarheen
oftewel: naar het rijk der doden.

In: Translit, No. 10-11, 2012.